අවසානයේදී සපෝටර්, පෙම්වතිය වූ මගේ ප්‍රතම ආදර කතාව..

ගොඩක් අයගෙ ප්‍රථම ආදර කතාව පටන් ගන්නෙ ස්කෝලෙදි උනාට මගෙ ප්‍රස්ට් ලව් එක කේන්ද්‍ර ගත උනේ පංසල මුල්කරගෙන.පංසලේදි කිව්වෙ ඉතින් ඉරිද දහම් පාසලේදි.ඒ ගමන හිතනවද දන්නෙ නෑ යකෝ මූ දහම් පාසලුත් ගිහින් තියනවද කියල.ඉන්නකො ඉතින්....., ගියා නෙමෙයි යැවුනා..යන්තන් ස්කෝලෙ තුන වසරට පාස් උනා විතරයි එකා යකා වෙයිද දන්නෙ නෑ...කොල්ලව හොඳට හදා ගන්න ඕනෙ කියල අම්මයි,තාත්තයි දෙන්නම එක්කල ගිහින් අතෑරියෙ නැද්ද මාව ගමේ පංසලේ තියන දහම් පාසලට.පොඩි කාලෙනම් ඕකට යනව කියන්නෙ ඉරිදට මරණව වාගෙ වැඩක්.ඇයි උදේ පංසිල් ගන්නකොට රටේම තියන ගාථ ටික ඔක්කොම කියන්න ඕනෙ.ඒ මදිවට කණ්ඩායම් බෙදල තිබුනෙ පංසිල් දෙන්න.තව දහම් පාසල් ගීතෙ කියන්න ඕනෙ.‍රැස්වීමෙ කතාවක් පවත්වන්න ඕනෙ.මටනං ඒ දවස්වල එපා උනේ ඔය උදේට තියන වත් පිළිවෙත් ටික කොරණ එක.ආ......අනිත් වැඩේ ජාතික ඇඳුම අඳින එක.ඔය පොඩි පංති වලදි පන බයේ හිටියෙ සරම කැඩෙන සීන් එකට.සමහර දවස් වලට ඉතින් ඕක කැඩිල ඇඳ ගන්න දහ දුක් විඳිනකොට උගන්වන්න හිටපු අක්කල ඇවිල්ල පිළිවෙලකට අන්දල දෙනවා.එතනත් කෙල්ලො කියල හිතෙනවද මන්ද..??ටිකක් පොඩි පංතිවලට උගන්නන්න හිටියෙ A/L එහෙම කරල රිසාල්ට් එනකන් වාගෙ ගෙවල්වල හිටපු කෙල්ලො තමා.ඉතින් ඉරිද දවසට උදේ වහිනවනම් එහෙම ඊට වැඩිය දෙයක් නෑ.ඇයි එතකොට යන්න බෑ කිව්වම ගෙදරින් පොඩි සමාවක් වාගෙ තියනවනෙ.අනික පංසලට යන්න තිබුනෙත් කුඹුරු වල නියරවල් ,ඇලක ඒ දන්ඩක් එහෙමත් පහු කරල.ඒක හින්ද වැහි දවසට ෂේප්.පොඩිම කාලෙ ඔහොම උනාට හය,හත වසර වලට එනකොට උදේ යන එක තමයි කම්මැලි.ගියාට පස්සෙ ගමේ අහල,පහල ගැන්සියට සෙට් වෙන හින්ද පොඩි ගතියක් තියනව.පංසල් වත්තෙ තියන අඹ ගැටයි,ලොවි ගැටයි ඔක්කොටම දවල් වෙන්න කලින් ගේම හම්බ වෙනවා.ලොකු හාමුදුරුවො ටිකක් විතර ප්‍රසිද්ධ ටියුෂන් කරණ හාමුදුරු කෙනෙක්.ඒක හින්ද ඉරිදට ඉතුරු වෙන්නෙ විහාර වාසී හාමුදුරු දෙනමක් විතරයි.වැඩි වයසක් එහෙමත් නෑ.කොල්ලො එක්කත් ‍ෆිට් එක හින්ද කොහොමත් අවුලක් උනේ නෑ.විස්තර වැඩියි වාගෙ.හරි,කතාව කෙටියෙන් කියමුකො.


ඔන්න අපි දැන් දහය වසරෙ.මල් සරා ලාවට ,ලාවට වාගෙ හදවතට තට්‍ටු කරන්න පටන් ගත්තා.ඔහොම තට්‍ටු කර,කර ඉන්නකොට 9 වසරෙ හිටපු ලස්සන රෝස මලක් දැකල විද්දෙ නැද්ද සරා ඊතල මිටියක්ම.ඒ තමයි "භාග්‍යා".මෙයාගෙ හොඳම යාළුවත් හිටියෙ ඒ ක්ලාස් එකේමයි.ඒ තමයි "දුල්මිණි".ඒ දවස් වල බ්ලොක් කට් එහෙම ගහල දුල්මිණිත් මාරම ලස්සනයි.කොහොම හරි දහම් පාසලේ හිටපු ලස්සනම කෙල්ලො දෙන්න.දැන් ඉතින් ආයෙ අමුතුවෙන් කට්ටියට කියන්න ඕනෙ නෑනෙ ප්‍රස්ට් ලව් එක හැම තැනටම වැදුනහම දැනෙන සනීපෙ කොහොමද කියල.ඉතිං ඕක මම ඉස්සරවෙලාම කිව්වෙ එතකොට මගෙ හොඳම යාළුව වෙලා හිටපු 'රුවන්"ට.

"මචං භාග්‍ය මාර කෑල්ල බං,මම ඒකට ට්‍රයි".
"ඕකට උන්ගෙ ස්කෝලෙ ප්‍රසන්නයත් ට්‍රයිලු".
ප්‍රසන්නය එතකොට 12 පංතියෙ.අපිට වැඩිය වැඩිමල්නෙ.අනික මෙයාල ඔක්කොම ගමේ ස්කෝලෙ.අපි විතරයි පිට ස්කෝල වල.අනික අපිට වැඩිය වැඩිමල් බුවාලට අපි හරි බයයි.අනික ප්‍රසන්න කියන්නෙ ටිකක් උස එහෙම මාර හැන්ඩි බුවෙක්.දැන් මාර අප්සෙට්."ප්‍රසන්නය දාගෙනද දන්නෙ නෑ බං ඉන්නෙ?"."හරියටම කියන්න බෑ බං,සමහර විට නැතුව ඇති.කෝකටත් උන්ගෙ පංතියෙ බච්චෙකුට පොඩි ටෝකක් දාල බලමුද?".ඔන්න ඉන්ටවල් වෙලාවෙ එයාලගෙ පංතියෙ හිටපු අහිංසක කොල්ලෙක් අල්ලගෙන පොඩි විස්තර ටිකක් දැන ගත්තා.වාසනාවකට ප්‍රසන්නය තාම දාගෙන නෑ.ඒ උනාට ඌ බැහැල ට්‍රයි.අප්සෙට් එක තවත් වැඩි මට මෙයාව දකින්නවත් හම්බ වෙන්නෙ ඉරිදට විතරයි.ඒකත් සමහර දවස් වලට එන්නෙත් නෑ.ප්‍රසන්නයට චාන්ස් ගොඩයි.එක ස්කෝලෙ,එහෙන් ඌ ප්‍රිෆෙක්ට් කෙනෙක්.ප්‍රිෆෙක්ට්ලට එහෙම ස්කෝල වල කෙල්ලන්ගෙන් හෙන ලකුණුනෙ.අනික මූ කොණ්ඩෙ එහෙමත් එල පාරට හදල තිබුනෙ.අපේ ස්කෝලෙ කොණ්ඩ හදනව තියා ටිකක් වටෙන් සුදු වෙලා තිබුනත් සොරිම තමා.ආයෙ ගේට් එකෙන් ඇතුලට යාම බොරු.ඔය ඉතිං ඒ දවස් වල කෙල්ලො වැටෙනව කියල හිතාන හිටපු විදි.කොණ්ඩෙට,ෂර්ට් එකේ බැගියට,කලිසමේ පෝල්ට් එකට.....හික්......හික්.....

දැන් මේ සියළුම දෙනා අපේ ගමේ. ස්කෝලෙ තියෙන්නෙත් ගෙවල් කිට්‍ටුව.ට්‍රයි කරන්න අරන් සති දෙක තුනටි ගියෙ,මෙන්ටල් එක පුල්ම අප්සෙට් ගැහුවා.ඉරිද හවසට හිත නිකං පාළු සොහොන් පිට්ටනියක් වාගෙ.වැඩේ කියන්නෙ තාම කෙල්ල හීනෙන්වත් හිතල නැතුව ඇති මම ට්‍රයි කියල.කොහොම හරි මාසයක් විතර උදේට බලෙන්ම ගුඩ් මෝනින් කිව්වා,මල් වට්ටි ගේන්න යන වෙලාවට එයාල බුදු ගේ ඇතුලට යන්නෙ නෑ බයයි,අපි ඉතිං වීරයො වාගෙ එව්ව ගෙනත් දෙනවා.තව ඔය වාගෙ පොඩි,පොඩි විවිධ ක්‍රියා.

මට දැන් මේක ලියන්න බෑ වාගෙ අප්පා....කෙල්ල මැවිල පේනවා.හොයාගෙන ගිහින් ආයෙ ආදරේ ඉල්ලන්න හිතෙනවා.ෂිහ් ඒ එකක්වත් හිටියනම් අකේලේ ජීවිතේට....
ඔහොම ,ඔහොම යනකොට කෙල්ලට ටිකක් විතර වැඩේ මීටර් උනා.
"මචං භාග්‍යාගෙන් අහමුද?"
"එක පාරටම අහන්න යන්නෙ නැතුව ලියුමක් දෙමු."
"වැඩේ අවුල් වෙයිද?"
"නෑ දුල්මිණිට දෙමු යාළුවට දෙන්න කියල".
එල,එල ඔන්න දැන් පුරා දවස් හතරක් දිවා රෑ නොබලා මහන්සි වෙලා ලිව්වා ප්‍රතම පෙම් හසුන.කොහොම හරි ඊලඟ ඉරිදාවත් උද උනා.උදේම ගිහින් ඝන්ඨාර කුළුණ ලඟට වෙලා බලන් ඉන්නකොට ඈතින් ගුරුපාර දිගේ දෙන්නම එනවා.උදේ පීරියඩ් දෙක ඉවර වෙලා ඉන්ටර්වල් එකේ මේ දෙන්න විතරක් තනි උන වෙලාවක් බලල බයෙන්,බයෙන් යාළුවට කතා කලා.
"දුල්මිණි,මේක භාග්‍යාට දෙනවද?"
"මො....කක්......ද????"
"ඔයා මේක දෙන්නකො...."
"අපෝ.......මට බෑ..."
"ප්ලී.....ස්.... දෙන්න නංගි."
ඒ වෙලාවෙ මූනෙ තිබුන අසරණ බාවය දැක්කනම් ඕනෙම කෙල්ලෙක්ගෙ හදවත් උණු වෙලා වැක්කෙරෙන සයිස්.වැඩේ හරි,දුල්මිණි ළාවට වාගෙ අත දික් කරා..

අප්පට සිරි 11යි.දැන් ඉතින් නිදියෑවෙ නැත්තන් නයිට් කරණව බොරු.ඒක හින්ද ඉතුරු ටික හෙට තමා ලියන්න වෙන්නෙ.මහා ...ලොකු කතාවක් වාගෙ නේද..?මොනව කරන්නද,මගෙ කතාව මට ලොකුයි නොවැ.